De oude boom is mijn ouders. Late zeventiger/vroege tachtiger. Mijn vader nog heel erg fit, mijn moeder alsmaar slechter te been.
Mijn zus en ik wonen beiden op een 40 minuten rijden van de ouderlijke thuis (ook van elkaar).
We proberen minstens 1 x per 2 weken op bezoek te gaan. Niet altijd evident met ons gezinsleven, jobs,… maar we doen ons best.
Elke x 1 van ons geweest is voelen we aan dat ze beter zouden verhuizen. Het huis is veel en veel te groot. 5 slaapkamers, immense tuin,….
Er is een nog een traditionele rolverdeling: de man doet alles buiten, de vrouw binnen. De tuin ligt er dan ook piekfijn bij. Maar het huis is aan het verloederen. Mijn moeder doet haar best, maar dat immense huis onderhouden wordt veel te zwaar.
Een poetsvrouw willen ze niet.
Wij kaarten het idee van verhuizen voorzichtig aan, maar er is geen oor naar.
Is dat bij jullie ook zo? Want in mijn vriendenkring is dat precies geen bekend fenomeen? Ouders van leeftijdsgenoten zijn allang verkast naar een kleinere woning, appartement, naar de kust,…?

Ik denk dat dat van persoon tot persoon afhangt, mijn ouders wilden ook nergens anders naartoe. Volgens mij doe je je ouders het meeste plezier met thuishulp, zodat ze toch zo lang mogelijk thuis kunnen blijven wonen? En een poetsvrouw, maar dat ze dat niet willen is natuurlijk wel een probleem.
Hetgeen ik in mijn omgeving gemerkt heb, is dat de meesten blij waren met de stap naar een serviceflat of appartement, behalve als ze te ver van hun 'habitat' gingen wonen. De moeder van een vriendin is bijvoorbeeld naar de zee verhuisd, om dan te merken dat haar kinderen het gewoon te ver rijden vonden. Als ze dat vroeger gedaan had, zou het misschien anders geweest zijn als de kleinkinderen daar dan gedropt konden worden . Haar partner is ook kort na die verhuis overleden, dat maakte het allemaal nog erger natuurlijk, zo moederziel alleen, ver weg van iedereen.
Meestal wordt de stap van toch maar te verhuizen wel genomen wanneer er iets van tegenslag gebeurt, wanneer ze met de neus op de feiten gedrukt worden. Wanneer ze langzaamaan achteruitgaan, dringt het moeilijker door wanneer het eigenlijk niet meer gaat.

Thuishulp? Die verklaren ons zot!
De afstand is op dit moment ook een probleem he. Noch mijn zus, noch ik zijn in de mogelijkheid om zomaar voor of na het werk even binnen te springen. Ik vermoed dat ze daar lang op gehoopt hebben: dat mijn zus of ik, liefst beiden waarschijnlijk, zouden terugkeren naar het geboortedorp. En bouwen op de gronden die ze aanpalend aan de tuin hebben liggen (nu verhuurd als weides).
Wat dus gewoon onmogelijk is.
Het houdt me eigenlijk wel bezig. De woning is 1 ding. Maar wat als er iets gebeurt? We staan er echt niet op 1-2-3.
En je hoopt altijd dat je ouders gezond blijven, maar we merken gewoon dat ze achteruit gaan. Wat gezien hun leeftijd ook logisch is.

Ik begrijp hoe je je voelt... Mijn oudste broer woont gelukkig wel vlakbij mijn mama, maar zijn werk is dan weer veel verder, hij heeft ook regelmatig vergaderingen over heel het land.
Die thuiszorg moet je proberen goed aan te brengen, misschien eens afspreken met iemand daarvan om te vragen hoe? En iets wat misschien ook kan helpen, is dat je duidelijk maakt dat die thuiszorg er vooral moet komen omdat jij en je zus je geruster zouden voelen dat er iemand voor hen is die kleine dingen kan doen, voor een babbeltje, dingen die jullie hadden kunnen doen als jullie dichterbij woonden, maar niet nu jullie verder weg wonen. Niet iemand die komt omdat ze het zelf niet meer kunnen, maar wel om hen het leven gemakkelijker te maken, omdat jullie vinden dat ze dat wel verdienen.

Ik zal eens informeren. Ik twijfel of die al in aanmerking komen voor iets als thuiszorg. Een poetsvrouw natuurlijk wel, maar zelfs dat is een no go.
Ze zijn natuurlijk ook van de “we praten niet over onze gevoelens generatie “. En ze laten toch graag subtiel voelen dat wij “de kinderen” zijn.
Ik maak me vooral zorgen voor wat als er echt iets ergs gebeurt met 1 van de 2. Samen zijn ze nog wel “sterk”, afzonderlijk totaal niet.
En gebeurt er iets met mijn moeder, zal het voor mijn vader wel in orde komen. Koken, wassen, plassen, poetsen,… hij weet niet hoe eraan te beginnen. Maar dat zijn de zaken die je makkelijkst kunt uitbesteden.
Maar mijn moeder? Geen rijbewijs, die immense tuin, moederziel alleen in haar geboortedorp (waar ze nog het enige familielid is),…
Dat laatste geldt voor beiden trouwens.
Het ideale scenario zou zijn dat ze een huis kopen of laten bouwen heel dicht bij 1 van ons. 2, max 3 slaapkamers, tuintje erbij. (Dat mijn vader toch nog zijn bezigheid heeft en ze buiten kunnen). Ze kunnen dat huis verhuren tot ze klaar zijn om de stap te zetten. Maar het is er dan tenminste al.
Al voel ik me dan wel schuldig dat wij niet bereid zijn om te verhuizen, maar ik wel hoop dat zij het zullen doen.

Is het niet mogelijk dat een van de kleinkinderen naast hun zou bouwen?

Sowieso zitten ze nu nog niet in die leeftijdscategorie. Maar ik zie dat ook niet gebeuren. Hun leven speelt zich af in de stad/streek waar we wonen he. 40 minuten rijden, een plek waar ze niets hebben, behalve hun bejaarde grootouders. Om zich dan dagelijks uren te moeten verplaatsen voor een job?
Zeg nooit nooit, maar ik denk het niet.

Zowat iedereen kan thuiszorg/familiehulp aanvragen, de hulp wordt ook afgestemd op wat er nodig is.
Dat ze ergens bij jullie een 'opbrengsteigendom' zouden kopen, waar ze zelf op termijn dan zouden kunnen wonen, lijkt me eigenlijk wel een goeie insteek. Op die manier wordt die grote stap opgedeeld in kleinere stappen, hebben ze meer tijd om aan de idee te wennen.
Je kan misschien ook bij je papa aanbrengen dat hij de toekomst van je mama veilig moet stellen, voor het geval er iets met hem gebeurt? Dat het dan goed is als ze al een eigendom dicht bij jullie hebben? En misschien helpt het ook om een beetje op hun gevoel te spelen: wij missen jullie, wij/de kleinkinderen zouden jullie dichterbij willen? Als ze niet het gevoel hebben dat het is omdat zij minder kunnen, maar dat het voor jullie is, staan ze er misschien meer voor open?

Zo lang het mogelijk is zal ik mijn mama in haar huisje laten. Ik help haar nu al bijna dagelijks met klusjes. Een beetje poetsen, groentetuin en bloementuin soigneren, doktersbezoekje en boodschappen. Het is een kwartiertje heen en een kwartiertje terug. Als we haar nu zouden 'verplanten' zou het niet goed komen. Als er een moment komt dat het echt niet meer gaat om alleen in haar huisje te blijven zal ik alles doen om haar bij mij in huis te nemen en haar nog een aangename tijd te bezorgen.


Mijn schoonouders verhuisden naar een kleinere comfortabele woning 500 meter verder. Mijn schoonpa heeft daar nooit kunnen aarden en was steeds in zijn tuin of naar de kippetjes naast hun oude huis. En daar was hij echt gelukkig.


Mijn tante en oom zijn verhuisd van hun boerderij, die werd overgenomen door een kleinzoon, naar een redelijk groot huis een km verder. Mijn oom is tot zijn laatste dag naar de boerderij geweest. Het nieuwe huis was veel te groot en om het toch nog makkelijk te onderhouden hebben die de bovenverdieping dicht laten timmeren. Door een luik gaan ze enkele keren per jaar de ramen poetsen zodat het een net uitzicht blijft behouden. Misschien is dit een goed idee voor je mama zodat het onderhoud makkelijker is???


Een andere tante van mij ging na het overlijden van mijn oom naar een serviceflat en verkocht haar huis. Daar heeft ze tot haar laatste adem spijt van gehad.


Wij wonen wel in een landelijke omgeving en misschien is dit een van de redenen dat ouderen hier niet zo gemakkelijk verkassen.

Ben het gesprek aangegaan. Geen positief einde. Ze waren echt boos. Verontwaardigd. Verwijt dat ik enkel aan mezelf denk. Ik wil de verplaatsing niet doen om hen te helpen als het nodig wordt.
Enz…
Het confronterende is dat ze ergens wel gelijk hebben. Hoe plan je een dergelijke verplaatsing, zo vaak mogelijk, in naast een job en gezinsleven?

Als ervaringsdeskundige weet ik dat het een impact zal hebben op je (gezins)leven. Er zal weinig vrije tijd overschieten om leuke of ontspannende dingen te doen. Je moet zelf afwegen hoe en of je het zou kunnen.

Ouders gaan ervan uit dat je automatisch zal helpen of meer op bezoek komt als ze hulpbehoevend zijn. Zij denken van ik heb vroeger altijd voor je klaar gestaan en nu is het jullie beurt. En dit is een verhaal dat ik van meer personen rondom mij hoor.

Ik besef goed dat je van mijn mening niet vrolijk zal worden maar dat ben je nu wss ook niet omdat ik vermoed dat je met tegenstrijdige gevoelens zit. Een goede raad, neem geen impulsieve beslissingen waarvan je nu al denkt dat je er spijt van gaat krijgen.

Ik heb er voor gezorgd dat mijn moeder naast me is komen wonen maar volgens mee vergeeft ze het me niet dat ik haar hier heb gehaald want ze vindt het hier doods, geen mens die hier buiten komt, logisch want de meesten werken hier. Ik hoor genoeg van anderen dat ze het hier kotsbeu is. Sorry voor haar maar een andere mogelijkheid is er niet. Ze mag blij zijn dat ze naast me woont want ik doe alles voor haar maar het wordt gewoon niet geapprecieerd. Ik ga 3 maal op een dag en nog is het niet genoeg. Als ik haar lees is het alleen nog voor mijn broer dat ze blijft leven. HuH, en ik dan? Mijn broer ziet ze nooit of aan de telefoon maar ja, altijd haar lieveling geweest al van kleinsaf. Fijn om te horen alleszins.

Ik moet dit inderdaad allemaal even laten bezinken. Het was de laatste reactie die ik verwacht had. Beslissingen nemen hoeft niet he, het zijn niet mijn beslissingen om te nemen. Denk ik toch. Ik zie echt niet hoe mijn zus en ik hen voldoende kunnen ondersteunen. Tenzij we parttime gaan werken ofzo. Maar dat zit er -tenzij we de Lotto winnen- niet in. Boodschappen doen, doktersafspraken, bankzaken,… het moet na de werkuren. Tegen dat we daar geraken is alles dicht.
Dan blijft over waar zij nog steeds op hopen: verhuizen. Maar dan halen we ons eigen leven overhoop. Vooral dat van de kinderen. Gaat niet gebeuren. Onze ouders houden er precies ook geen rekening mee dat wij ook nog een partner hebben. Ze mogen van ons, de eigen kinderen, dan nog de loyaliteit verwachten, maar toch niet van de schoonkinderen?

Je wilt die verplaatsing wel doen, af en toe als het nodig is, maar niet elke dag omdat dat niet haalbaar is. Je wilt er wel zijn voor hen, maar niet constant. En dat is niet meer dan normaal, dat mogen ze niet van jou verwachten.
Ik zou toch heel duidelijk proberen maken dat zij de vragende partij zijn en ze moeten openstaan voor de oplossingen en hulp die jullie willen geven. Als ze daar willen blijven, kan je thuishulp en een poetsvrouw regelen, en anders gaan zij dichterbij moeten komen wonen. Maak gewoon heel duidelijk is dat het niet over niet willen gaat, maar over niet kunnen.
En anders is het wachten tot er iets (hopelijk klein) gebeurt en ze zelf beseffen dat er iets moet veranderen ...

Weet je al wat je gaat doen?